Her kızın hayalidir ilk aşkları babaları gibi bir eşe sahip olmak. Ya da erkekler hep anneleri gibi birini düşler. Düşler durur da oturup bir an kimse düşünmez aradaki farkı. Düşünmez yanındakinin sevgili olduğunu. Aşk olmalı orada, heyecan, tutku olmalı.
Her kadında annelik duygusu elbette vardır ama o çocuğu içindir, eşi için değil. Göğsüne yatırır çocuğunu öper, içine çeker kokusunu. Sevgilisini göğsüne yatırdığında tutku başlar, heyecan başlar.
Erkekler kadınların koruyucu melekleri değildir. Babadır o güçlü olan, seni koruyan hep. En basit başarında göğsünü gere gere “Benim kızım” diyen babandır. Sevgilin baban değildir. Hayat arkadaşındır. Sorunları önceden çözemez, yapamaz. Bu duyguyu o ileride kendi kızı için kullanacaktır. Hayat müşterektir derler ya her işte “müşterektir”. O sorunları önceden görüp tek başına çözemez. Beraber göğüslersiniz sıkıntıları, beraber çözersiniz sorunları.
Var mıdır anne ya da baba sevgisinde ihtiras? O zaman aşkta da yoktur annelik, babalık içgüdüsü; kendinden önce ötekini düşünmek yoktur.
Yüklenmeyin birbirinize. Sizin zaten bir anneniz, babanız var. Ne yaparsanız yapın sizi kabul edecek, kucağını size açacak. Başarılarınızı başkalarına anlatırken gururlanacak bir anneniz, bir babanız var. İkinci bir anneye, ikinci bir babaya ihtiyacınız yok.
İhtiyacınız olan aşktır, tutkudur. Sevgilinizi annenizle, babanızla kıyaslayarak yok etmeyin heyecanınızı.